Wystawy

Światło melancholii - Laura Makabresku - wystawa fotografii

Fotografia

#Centrum Sztuki Mościce #CSM #wystawy w Tarnowie #Laura Makabresku #wystawa fotografii

Światło melancholii - Laura Makabresku

wystawa fotografii

10 lutego - 12 marca 2023

wernisaż: 10 lutego, godz. 17:30

Oto wychodzili wśród płaczu, lecz wśród pociech ich sprowadzę. Powiodę ich nad wód strumienie drogą prostą, na której się nie potkną.

[Jr 31, 9]

Światło melancholii

Cóż więcej mogę, jeśli nie cierpliwie czekać, aż znów nadejdzie, by na moment wziąć mnie, małego robaczka, w swoje posiadanie? Czy mogę jakoś przyśpieszyć jej odwiedziny, wnikając w siebie, w te bezbrzeżne ciemności w oczekiwaniu, aż nadejdzie upragniona jasność?

Siadam na starej ławeczce przy domu. Przede mną rozpościera się daleki horyzont, uprawne pola przecięte na pół gładką miedzą, a na ich końcu kilka wysokich, przerzedzonych modrzewi. Siedzę i czekam, aż wydarzy się zachód. Nie jest w mojej mocy zejść o własnych siłach w najgłębsze pokłady serca, ktoś musi mnie tam zaprowadzić. Nigdy nie jestem pewna, kiedy przyjdzie, choć wiem już, że człowiek może, a nawet powinien zadbać o takie nastrojenie duszy, które podprowadzi go pod próg, na brzeg, do granicy, uświadamiając przy tym znaną mu skądinąd własną bezsilność, będącą jednocześnie jakby wrodzonym wołaniem o przewodnika. A potem trzeba po prostu cierpliwie czekać, bo cóż można więcej dać? Niczego na siłę nie przyśpieszać, nie czynić w sobie zgiełku ani nacisku, bo to są rzeczy, których nie można wydrzeć z istnienia, można jedynie zostać nimi z miłości obdarowanym. Czekać, wpatrując się w horyzont, na którym powoli gaśnie dzień pełen trudu i pełen małych radości.

I nagle nadchodzi jak fala, gromadząc słodycz, trwogę, siłę i głębię, która pochłania w siebie niepostrzeżenie.

Melancholia.

Ale nie jest ona żadną formą rozpaczy, prowadzącą do poczucia bezsensu, albo nieugaszonej tęsknoty za czymś, co bezpowrotnie minęło lub nigdy się nie wydarzyło. Jest bowiem pośród samotności taki moment, który w bólu otwiera na niezmierzone piękno i pozwala w nim cicho uczestniczyć. Jest w nim obecne światło podprowadzające do Spotkania, budzące zachwyt, rodzące wdzięczność wypływającą z doświadczanego piękna, która każe szukać Pana skrywającego się za drżącą zasłoną rzeczy.

Tu także wyłania się rozdzierająca serce, drążąca do głębi tęsknota za wiecznym trwaniem, Rajem, za miłosnym spotkaniem ze Stwórcą duszy i całego wszechświata. Niewymowna samotność nagle poszerza swe granice w nieskończoność, która zdaje się — to pewne — zamieszkana. Pośród łez odsłania się czyjeś pogodne Oblicze.

Te ledwo uchwytne, choć tak potężne pochłonięcia, wydarzają się częstokroć w ciągu dnia lub nocy, wywołując stan głębszego wczucia, skupienia. Takich rozmów, miejsc, zapachów, dźwięków, widoków i chwil, tych gorejących krzewów, które dotknięte łaską wybudzają z rutyny, obojętności i pustki, jest wiele. Jest Ktoś, kto cicho i nieustannie wzywa, daje się bezinteresownie poznać w swojej miłości rzucając ciepły promień światła na nasze życie.

A gdy owa świetlista fala równie niepostrzeżenie jak nadeszła, wycofa się, odsłania nieznaną dotąd, jak gdyby odnowioną wobec życia ufność. Wstrząśnięte, ale przecież spokojne serce przenika nagle prosta i mocna wiara w życie i jego sens, pozwalająca przyjmować z jednakim usposobieniem radość i smutek, rozkosz i cierpienie, miłość i stratę. W tym sensie doświadczanie melancholii, przyjmowane z otwartością, powagą i spokojem prowadzić może do głębszego poznania prawdy o sobie, ucząc pokory, prostoty, cierpliwego, czujnego trwania i tym samym stopniowo usposabiając do wieczności.

Najważniejsze wydarza się w ciszy, wśród dyskretnie trwających oblicz miłości i piękna.

/Laura Makabresku/

Światło i gołębica

Wszystko zaczyna się od wiary. Wiary w sens, w drugiego człowieka, w niemożliwe.

Realizm mistyczny, przypisywany twórczości Laury Makabresku, jest poszukiwaniem prawdy przez doświadczanie. Prawdy zapisywanej w dziennikach, rejestrowanej w jej obrazach.

W filozofii realizm mistyczny jest poglądem dotyczącym natury boskości. Ma na celu znalezienie odpowiedniej równowagi obejmującej połączenie tego, co duchowe, z tym, co materialne.

Częsty motyw gołębia, zwykle koloru białego, przywołuje symboliczne znaczenie czystości, miłości, niewinności, pokoju. Często też ptaki te występują w roli posłańców.
Artyści renesansu wykorzystywali symbol gołębia, aby przedstawić trzeci element Trójcy – Ducha Świętego. Pokazany nad postaciami, o rozpostartych skrzydłach i często w rozbłysku światła nadającemu gołębiowi eteryczny wygląd, jednoznacznie wskazywał jego religijne znaczenie.

„Otwórz, Panie, bramy mojego serca, aby weszła w nie duchowa gołębica, Paraklet, aby dała mi moc słowa ku chwale Tego, kto dla prostoty swej podobny jest gołębicy.
Otwórz, Panie, okna moich uszu, aby usłyszały szept pochwały Dziewicy, który wychodzi z ust Ducha Świętego. Panie, zdejmij zasłonę z moich oczu, aby ujrzały tajemnice Córy światłości".
(Starochrześcijański hymn „Harfa Maryi”, spisany w V wieku w Etiopii)

Zobaczyć znaczy uwierzyć.

Caravaggio chciał, by ludzie wkroczyli w mrok, w tę wykreowaną przez niego przestrzeń i znaleźli się w bliskości, ale nie malowidła, lecz rzeczywistego wydarzenia.
Artysta często wprowadzał w swoich dziełach tenebryzm (od włoskiego słowa tenebroso, oznaczający ciemny i tajemniczy).
Prace Laury Makabresku to przede wszystkim światło. Światło próbujące przebić się przez ciemność, cichy spokój i tajemnicę, która wydaje się być preludium wydarzeń pełnych emocji. Lekka, intymna i cicha atmosfera jest wręcz magiczna.
Źródło światła pozwala widzowi przyjrzeć się scenie i symbolom nawiązującym do męki Chrystusa oraz kruchości ludzkiego życia. Widz staje się reflektorem postaci, rejestrując chwilę w wielce wyrazisty sposób.
To, co Laura proponuje odbiorcy, to zajrzenie w ludzką duszę. Operując słowem i obrazem artystka wprowadza nas w wyciszenie i kontemplację życia.
Jej obrazy przedstawiają połączenie świata przyrody i tematów religijnych – fascynującą przestrzeń ludzkiej egzystencji z bliskością natury. Ta intymność sprawia, że prace Laury Makabresku poruszają do głębi i pozostają na długo.

/Bogusław Hynek/

Kamila Kansy, znana jako Laura Makabresku, jest artystką wizualną. Debiutowała w 2012 roku wystawą w ramach Miesiąca Fotografii w Krakowie. Od tego czasu swoje prace prezentowała w kraju i za granicą. Jest laureatką Nagrody „Arteonu” za rok 2018, jak również Ogólnopolskiego Konkursu Sztuki Sakralnej OKSSa w 2021 roku.

Twórczość jest dla niej częścią prostej codzienności. Jest miejscem, w które wychodzi oczekiwać w nadziei na spotkanie z Osobowym Pięknem. Fotografuje i pisze, a w zasadzie to tka opowieści, których wątki choć porozrzucane po kadrach i tytułach prac plotą wspólną narrację o dotkliwym i melancholijnym, łagodnym i prostym trwaniu w świecie. Widz w spotkaniu z jej pracami często utożsamia się z bohaterami, którzy ukazani są jako uczestnicy rzeczywistości przedstawionej w całej swojej pełni, zaangażowani w nią we wszystkich swoich wymiarach na równych prawach. Przypomnienie sobie o tej cudownej dyspozycji osoby ludzkiej i ponowne otwarcie na nią jest paradoksalnie działaniem niewymagającym wysiłku (aktywności, nakładów), lecz raczej ogołocenia zmysłów i przestrzeni wokół siebie, pozwolenia na zaistnienie ciszy i wynurzenie się drążącej tęsknoty za Rajem, reanimacji myślenia o świecie kategoriami baśni i mitu. Artystka nazywa ten rodzaj twórczości „realizmem mistycznym”, gdzie to, co metafizyczne splecione jest z tym, co materialne w tajemniczo oczywisty sposób, bez ciężkiego wrażenia nadzwyczajności. Wszystko wydaje się być na swoim miejscu, chociaż trudno jest powiedzieć, w jaki sposób się to dzieje. Twórczość ta wydaje się być wydobywana z bardzo osobistych doświadczeń artystki, choć popularność jej dzieł świadczy o tym, że są to doświadczenia wspólne dla wielu jej odbiorców, co pozwala sądzić, że być może rzeczywiście zawierają one w sobie okruchy prawdy o istnieniu.

Dostępność wystawy:

Dostępność dla osób z niepełnosprawnością ruchu

Wystawa jest dostępna w holu głównym na parterze. Można tutaj wejść głównym wejściem. Obok drzwi wejściowych znajduje się dzwonek przywołujący. Na drodze od przystanku autobusowego do głównego wejścia nie ma żadnych przeszkód typu progi, czy schody. Jeśli poruszasz się samochodem przy budynku znajduje się darmowy parking.

Nasz asystent może wesprzeć Państwa w drodze z przystanku lub parkingu. Prosimy o kontakt na adres: m.batko@csm.tarnow.pl lub telefon na numer 796 566 696. Zalecamy kontakt najpóźniej 4 dni przed wizytą.

Pobierz plan wystawy w formacie pdf

Dostępność dla osób z niepełnosprawnością wzroku

Jest to wystawa fotografii. Do wystawy można zamówić oprowadzanie z asystentem lub audiodeskrypcję. W tym celu prosimy o kontakt pod numerem 14 633 46 07 lub mailem, na adres: b.hynek@csm.tarnow.pl najpóźniej 7 dni przed wizytą.

Dostępność dla osób z niepełnosprawnością słuchu

Do tej wystawy można zamówić tłumacz PJM na wernisaż lub oprowadzanie w Polskim Języku Migowym. Prosimy o kontakt, przynajmniej 7 dni wcześniej. Mail lub SMS można kierować do: m.batko@csm.tarnow.pl tel. 796 566 696.

W holu można skorzystać z miejsc siedzących. Toaleta, przewijak dla niemowląt i pokój wyciszeń znajdują się na prawo od kasy, na parterze. Kierują do nich oznakowania.